CU CHI CU CHI

Terwijl mijn GI-Jane nog ligt te snoezen, vertrek ik op mijn ééntje ‘s morgens voor een halve dag-tour naar “the tunnels of Cu Chi”, de strategische plaatsen waar de bloederige Vietnamoorlog werd uitgevochten tegen de Amerikanen. Daar sta ik dan, na een kort ontbijtje, eenzaam te wachten in mijn korte broek en met mijn rugzakje, ik voel me net een jongetje (of Urbanus? ) die net op schoolreis vertrekt.
In het busje krijg ik gezelschap van een Australische familie, en een Schots koppeltje. We wriemelen ons gedurende een uur door de verkeerchaos van Ho Chi Minh, waarna we eerst halthouden aan een project waar de familieleden van oorlogsinvaliden iets proberen bij te verdienen door het verkopen van schilderijtjes, zjatten en teljoren (met decoratie van stukjes eende-ei en handbewerkt blik). Een beetje te duur voor hetgeen het eigenlijk voorstelt sta ik al snel buiten in de veronderstelling dat de rest nog binnen aan het kopen was.
Maar onze gids ‘Jacky Chan’ kwam me zoeken, want iedereen zat al te wachten in het busje! Allez vooruit….de toon was weer gezet ;-)
Na een half uur komen we aan op onze bestemming: een stuk jungle met wandelpaden en verschillende stops. De GI-Joe’s kwamen hier indertijd aanzetten met zware artillerie, technologische wapens, tanks, vliegtuigen en heli’s, terwijl de Vietcong buiten enkele geweren en pistolen enkel de natuur gebruikten!
Een 6-tal dorpen in een gebied van enkele 100-en m² werd gewoon uitgegraven en onderling verbonden door tunnelcomplexen van 24 km. Je kan het je best voorstellen als een ondergronds mierennest, vanuit elk huis was er een weggestoken toegangsputje om te ontsnappen aan de vijand. Ook grotere plaatsen, die werden gebruikt als opslagplaats voor wapens en vergaderruimtes, ziekenboegen, eetzalen, keukens, enz…..
Mensen zonder claustrofobie (zoals ik natuurlijk) mochten dan enkele 10tallen meters door zo een pikdonkere tunneltjes kruipen, eerst gebukt daarna op handen en voeten, ‘doggy style” (krijgt hier een andere betekenis). Wreed warm, en ge ziet geen steek!Ja de onzichtbare vijand zoals de Amerikanen ze noemden…
Daarna volgde een demonstratie van boobytraps: : verschillende vormen van valkuilen met spiezen van bamboe, ingesmeerd met uitwerpselen van mens en dier (zodat verwondingen gingen infecteren), bananenbladeren met hun vlijmscherpe randen om de kelen door te snijden, landmijnen en kokosnoten die ontploften (gemaakt van gerecycleerd buskruit uit niet ontplofte bommen) enz…. Ik sta nog steeds versteld van hun vindingrijkheid!
En daarbij geholpen door een massa giftige insecten en planten! Gruwel tot en met! Niet moeilijk om je voor te stellen dat de Amerikaanse veteranen getraumatiseerd zijn terug gekomen……..
Nadien mocht je nog even naar het schietkraam (met een echte kalasjnikov op doelwitten in een zandheuvel),; de kogels moest je wel betalen. Als afsluiter een korte Vietcong zwart-wit oorlogdocumentaire, beetje éénzijdig gekleurd wel.
Dan terug busje in en aangekomen in ons hotel….mijn Lara Croft-je zat al knus in het zwembad van de rooftop-bar op mij te wachten….en natuurlijk niet met een waterke 
(noot van de redactie: het was een passion mojito :-) )

's Avonds gaan we terug naar de food market, het is er té lekker en té goedkoop om aan te weerstaan, we zouden graag alles eens proeven maar dat lukt onmogelijk!
Saigon is écht een zalige stad en we hebben eigenlijk maar een fractie gezien. Door te verdwalen in de straten bots je telkens weer op een leuk plekje, een andere sfeer of een leuke winkel.
Maar het is tijd om alweer verder te trekken...